Frits Giesbertz

Omschrijving

Frits werd er in 1891 geboren, als vierde van zes kinderen. 

Na de trouwerij in 1927 verkaste Frits naar Kessel-dorp, zijn aannemersbedrijf verhuisde mee en hij zette het voort achter het café van Stiena. Steigers en palen lagen in een grote schuur, hoog opgestapeld tegen een muur, evenals alle verdere materialen en gereedschappen. Hij had een paar knechten in dienst. Als Frits na een dag in de bouw thuiskwam, schoof hij ’s avonds achter het buffet en tapte Drie-Hoefijzersbiertjes alsof hij nooit anders had gedaan. Ook in het weekend was hij present. Aangezien Stiena niet aan sluitingsdagen deed, was het café van maandag tot en met zondag geopend. Van ’s morgens tot ’s avonds. En er zat altijd veel volk, zelfs in die donkere vooroorlogse jaren. 

Die herfst diende zich nieuw onheil aan - de kerkrazzia. ‘Zondag 8 oktober ’44 stonden de Grünen na de tweede mis aan de deur. Razzia,’ schrijft Pierre. ‘De kapelaan waarschuwde en ik vluchtte mee, door de sacristie, over de muur van het kasteel, naar huis. Even later stond een Duitser in de gang. Wo sind die Männer?’ De militair vroeg het aan Frits, maar Lenie - dan 10 jaar oud - hoorde het ook. Haar vader was die morgen niet in de mis geweest omdat Stiena ziek was. Ich bin der Einzige, zei Frits. Pierre (15) verschuilde zich op dat moment in de achterkamer bij zijn moeder. Frits werd meegevoerd naar café-zaal Hebben in Veers, net als de ongeveer tachtig andere Kesselse mannen die bij de kerk waren opgepakt, om te werken in de Duitse oorlogsindustrie. 

In een interview met De Volkskrant (november 2019) in verband met 75 jaar bevrijding beschreef Lenie het afscheid - 
‘De mannen moeten met het pontje de Maas over, richting Duitsland. Honderden mannen, ook uit de omliggende dorpen, in een lange rij, op elkaar gedrukt. Niet iedereen paste in één keer op de veerpont, dus langzaam bewoog de groep naar voren. Ik stond boven aan de weg, met meer vrouwen en kinderen. Vanaf daar lukte het nog één keer om mijn vader in de verte te zien, toen de menigte heel even stilstond. Dat was de laatste keer dat ik hem zag. Ik zwaaide. Hij zwaaide terug.’

Na de capitulatie van Duitsland keerden de Kesselse dwangarbeiders afgetakeld terug, met uitzondering van juist die ene: Frits Giesbertz. Hij bleek te zijn overleden op 24 april 1945 in het Duitse Lintorf. Hoe is tot op heden onbekend.

(Bron : boek Café Stiena - Ans van der Linden)

Informatie

Meer info